برچسب: استرس

• ایننخستین و شاید ساده ترین گام برای غلبه بر اختلال است. بعد از طی مرحله پیشین، متوجه شده اید میل به مو کندن چه زمانی در شما شدیدتر است؛ چه زمان هایی از روز، چه در موقعیت های اجتماعی یا شغلی، چه تجربیات هیجانی و … سعی کنید تا جای ممکن این موقعیت ها را از زندگی روزمره خود حذف کنید.

از دید دیگران، حمیده هیچ مشکلی ندارد. بیست و شش ساله است و ظاهر جذابی دارد. در محیط اداره خوش اخلاق و در انجام وظایفش از دقت خوبی برخوردار است. مجرد است و علاقه ای هم به ازدواج نشان نمی دهد. هرگز در محافل زنانه ای که همکاران در خانه هایشان برگزار می کنند شرکت نمی کند و هر بار بهانه ای می آورد.

اواخر هر ماه، کار شرکت زیادتر و فشار کاری بیشتر می شود. در این روزها اگر به رفتار حمیده دقت کنید، متوجه می شوید رفتارهای عجیبی دارد. مدام به پیشانی اش دست می کشد و با سربندی که همیشه زیر مقنعه به سر دارد، بازی می کند و دستشویی رفتن هایش هم بیش از اندازه طول می کشد. حمیده در دستشویی را که از داخل قفل می کند، مقنعه و سربندش را درمی آورد و شروع به کندن موهای سرش می کند و این کار را آنقدر ادامه می دهد تا تنش و اضطرابش کاهش یابد.

به علت این رفتار، بخش عمده ای از سمت راست سرش کاملا خالی شده است. علت مهمانی نرفتن او نیز همین موضوع است: جایی که لازم باشد مقنعه اش را دربیاورد، نمی رود؛ خواه جلسه دوستانه باشد، خواه مهمانی خانوادگی. هشت سال است از این مسئله رنج می برد. مدتی هم ابرو و مژه هایش را می کند ولی هر طور بود کندن مو را به موهای سرش محدودکرد. خانواده اش از مشکل او آگاهند اما تنبیه ها و تشویق های آنها تاکنون سودی نداشته است.

وضعیت کامران به مراتب بدتر است. کامران از دوازده سالگی شروع به کندن موهایش کرد. با افزایش سن، کندن موها بیشتر و بیشتر شد. با رسیدن به سن بلوغ و روییدن موهای صورت، شروع به کندن آنها هم کرد. با اینکه اکنون بیست و دو ساله است، به یاد نمی آورد هیچ وقت نیازی به اصلاح صورت داشته باشد؛ همیشه همه موهای صورتش را می کنده است. چند باری به اصرار خانواده به پزشک و روانپزشک مراجعه کرده است ولی هیچگاه نتوانست کندن مو را به مدت زیادی ترک کند.

بعد از دیپلم نتوانست درسش را ادامه بدهد و به دنبال کار هم نرفت. چند سالی است که کامران در خانه، از راه تایپ کردن پایان نامه گذران زندگی می کند ولی خودش می داند توانایی هایش بیش از اینهاست. تا جای ممکن از خانه خارج نمی شود و در تابستان و زمستان کلاه به سر می گذارد.

«تریکوتیلومانیا» یا «وسوا کندن مو» در دسته اختلالات کنترل تکانه جای می گیرد. ویژگی اختلالات کنترل تکانه، ناتوانی فرد در مقاومت در برابر یک تکانه، سائق یا وسوسه شدید انجام یک رفتار خاص است که برای او یا دیگران زیان دارد. از دیگر مواردی که در افراد مبتلا به اختلال کنترل تکانه دیده می شود، حملات انفجاری، اعتیاد به اینترنت و آتش افروزی عمدی است. با توجه به برداشت های اشتباه بسیاری که حول اختلال کندن مو وجود دارد، در این شماره تصمیم داریم به معرفی این اختلال بپردازیم.

نگاهی دقیق تر به وسواس کندن مو

فردمبتلا به تریکوتیلومانیا پیش از کندن مو، میل شدیدی به این کار پیدا می کند که پس از مدتی تبدیل به تنش می شود. کندن مو به فرد آرامش، و گاهی اوقات لذت می دهد ولی بلافاصله پس از انجام این عمل، عذاب وجدان شدیدی به سراغ او می آید و خود را با برچسب هایی از قبیل بی عرضه، بی اراده و روانی آزار می دهد.

درباره شیوع این اختلال نظرات متفاوتی وجود دارد، زیرا مبتلایان به آن معمولا به خاطر رفتار خود احساس شرم و گناه زیادی می کنند، تا جای ممکن مشکل خود را پنهان و از مراجعه به درمانگر اجتناب می کنند. برآوردها نشان می دهد 1 تا 3 درصد جامعه مبتلا به این اختلال هستند. شیوع این اختلال در زنان به مراتب بیش از مردان است و با توجه به اهمیت بیشتر زیبایی ظاهر برای بانوان، احتمال جستجوی و درمان از طرف زنان بیشتر است.
سن شروع این اختلال از کودکی تا نوجوانی است، هر چند ممکن است فرد در سنین بالاتر نیز به این اختلال مبتلا شود.

عوارض را دست کم نگیرید!

«وسواس کندن مو» درجات و انواع مختلفی دارد. معمول ترین منطقه کندن مو، سر به ویژه جلو و فرق سر است. کندن ابرو، مژه و موی صورت هم رایج است و در مواردی کندن موهای زائد بدن نیز مشاهده می شود. برخی بیماران فقط با موهای خود بازی می کنند یا آنها را می کشند؛ برخی دیگر، موها را از وسط نصف می کنند. در برخی موارد، بیمار پس از کندن مو، ریشه آن را مزمزه می کند و حتی می بلعد. یکی از علل رایج جستجوی درمان، توده انبوه مو در داخل معده است که موجب مشکلات شدید گوارشی می شود.

معمولا فرد آنقدر به کندن مو ادامه می دهد که کمبود مو در منطقه مشخص می شود. از اینجاست که بیمار تلاش می کند به روش های مختلف نگذارد دیگران به مشکل او پی ببرند: موهایش را به نوع خاصی شانه می کند، کلاه به سر می گذارد، جایی نمی رود که مجبور باشد کلاه یا روسری اش را بردارد، روابط اجتماعی اش را محدود می کند و گاهی موهایش را از ته می تراشد. مدت بیماری می تواند متفاوت باشد. برای برخی، کندن مو امری گذراست اما برای عده ای دیگر، این اختلال طولانی مدت است و می تواند چند دهه به درازا بکشد.

درباره علل بروز این اختلال گمانه زنی های مختلفی شده است. گویا وراثت می تواند در بروز آ« نقش داشته باشد و به علت لذتبخش بودن این عمل برای فرد، ترک کردن آن روز به روز دشوارتر می شود. تشخیص «وسواس کندن مو» از اختلالات پوستی چندان دشوار نیست. اگر در اطراف محل خالی سر فرزند یا دوست خود، موهای کوتاه یا شکسته زیادی مشاهده کردید، باید نسبت به بروز این اختلال حساس شوید. برخی بیماران برای رفع مشکل خود به متخصصان پوست و زیبایی مراجعه می کنند. ناگفته پیداست مداخله هایی همچون تقویت مو و کاشت مو حاصلی نخواهد داشت. بلکه ابتدا باید تریکوتیلومانیا درمان شود. نکته امیدوارکننده این است که کندن مو، معمولا موجب آسیب دائمی به ریشه مو نمی شود و پس از بهبود اختلال، موها دوباره رشدمی کنند، هر چند ممکناست به خوبی روز اول نشوند. فقط در این مرحله است که می توان از متخصص پوست و برای بهبود کمک گرفت.

چطور به داد خود برسید؟

برای درمان این اختلال روش های مختلفی پیشنهاد شده است که در رأس آنها دارودرمانی است. پژوهش ها نشان داده اند مصرف برخی داروها می تواند به درمان این اختلال کمک کند، به ویژه هنگامی که زمان زیادی از شروع اختلال گذشته و بیماری شدید است. درمان های رفتاری، حمایتی و شناختی نیز مفیدند.

اگر شما هم به این اختلال مبتلا هستید و بیماری تان شدید نیست، می توانید به چند نکته که در ادامه خواهد آمد، برای کنترل اختلال توجه کنید. اگر مشکل تان حل نشد، مراجعه به روانشناس و روانپزشک قطعا می تواند به شما کمک کند.

1- اختلال را بپذیرید

باید بپذیرید مشکل دارید و مشکل شما «وسواس کندن مو» است. کند نمو کاری نیست که به آن افتخار کنید؛ اما نه سخیف است ونه خجالت آور. لزومی هم ندارد به خودتان برچسب بی عرضه بودن با بی ارادگی بزنید. نگرانی های افراطی را هم کنار بگذارید. تریکوتیلومانیا تبدیل به جنون نمی شود و نشانه ای از یک اختلال جدی نیست.

2- خط پایه ای ترسیم کنید

چند روز وقت صرف دقت در رفتار موکَنی خودتان بکنید. می توانید جدولی تهیه کنیدوزمان و موقعیت مو کندن را به طور دقیق یادداشت کنید: کجا بودید، چه اتفاقی افتاد که میل به مو کندن در شما ایجاد شد، چه هیجانی داشتید و … هر رفتار مو کندن، سه مرحله دارد: تمایل شدید به کندن مو،کندن مو و کاهش تنش، و در نهایت احساس گناه. تفکیک کردن این مراحل از هم و دقت کردن به رویدادهای قبل و بعد از آنها موجب می شود رفتار خود را بهتر بشناسید. همچنین بهتر است برای سنجش رفتار موکنی، مقیاس مناسبی تعیین کنید: تعداد دقیقه هایی که صرف این کار می کنید یا تعداد تار مویی که می کَنید. این کار به شما اجازه می دهد بتوانید روند بهبودی خود را بررسی کنید.

3-موقعیت های تحریک کننده را حذف کنید

ایننخستین و شاید ساده ترین گام برای غلبه بر اختلال است. بعد از طی مرحله پیشین، متوجه شده اید میل به مو کندن چه زمانی در شما شدیدتر است؛ چه زمان هایی از روز، چه در موقعیت های اجتماعی یا شغلی، چه تجربیات هیجانی و … سعی کنید تا جای ممکن این موقعیت ها را از زندگی روزمره خود حذف کنید.

البته ممکن است برخی از این موقعیت ها اجتناب ناپذیر باشند: مثلا برخی تماس های کاری که استرس زا هستند، اما حتما باید انجام شوند. در این صورت باید موقعیت را به گونه ای برنامه ریزی کنید که مانع کندن مو شود. مثلا اگر شما هم مانند بیشتر افراد در حضور دیگران موهای خود را نمی کنید، میتوانید از یکی از همکاران خود بخواهید در طول تماس های کاری در کنارتانباشد. گاهی مو کندن به صورت یک عادت درمی آید، خصوصا هنگامی که فرد در خانه است: هنگام مطالعه، تماشای تلویزیون و … اگر مو کندن درشما هم به صورت عادت درآمده است، می توانیدبا پوشاندن موی خود یا پوشیدن دستکش، سعی کنید جلوی این عادت را بگیرید.

4- هیجان های شدید را کنترل کنید

معمولا افسردگی و اضطراب در افراد مبتلا به تریکوتیلومانیا رایج است و همین غمگینی، اضطراب و استرس (و در برخی موارد خستگی جسمانی مفرط) موجب افزایش میل به کندن مو می شود (و کندن مو هم موجب افزایش استرس، غم و اضطراب). اکنون که می خواهید بر اختلال موکنی چیره شوید، بکوشید این هیجان ها را تا حد امکان مهار کنید. شاید لازم باشد سبک زنگی خود را تغییر دهید. به عنوان مثال ورزش منظم می تواند به کنترل استرس کمک کند. در صورتی که احساس می کنید شدت هیجان ها خارج از کنترل شماست، می توانید از یک درمانگر کمک بگیرید.

5- وقتی تکانه به سراغ تان آمد

بیشتر افراد مبتلا به تریکوتیلومانیا فکر می کنند میل به کندن مو آنقدر زیاد خواهد شدکه سرانجام آنها را مغلوب خواهد کرد. همین نومیدی سبب می شود سعی نکنند در برابر این تکانه هامقاومت کنند. تمایل به مو کندن، مانند هر احساس دیگری، گذراست وپس از مدتی کاهش می یابد چون هر بار تسلیم این میل شده و کاهش این میل را تجربه نکرده اید.

با همه موقعیت گزینی هایی که انجام می دهید، تکانه یا میل شدید به مو کندن دیر یا زود به سراغ تان خواهد آمد. در این هنگام مطمئن باشید این تکانه پس از مدت مشخصی (که برای افراد مختلف، متفاوت است) کم کم کاهش خواهد یافت. سعی کنید در این مدت فعالیتی لذتبخش یا مفید انجام دهید تا زمان بگذرد و تکانه کاهش یابد.

بهتر است فعالیتی را انتخاب کنیدکه هم فکر و هم جسم شما را درگیر کند. تماشای تلویزیون یا مطالعه شاید ذهن شما را منحرف کند ولی دستان شما را آزاد خواهد گذاشت. اگر واکس زدن کفش ها یا ظرف شستن را به عنوان یک فعالیت، جایگزین مو کندن کنید، همه به بهبود اختلال خود کمک کرده اید و هم به خانواده تان!

6- انتظار بیهوده نداشته باشید

انتظار نداشته باشید که میل به کندن مو برای همیشه از بین برود. حتی در صورت بهبود اختلال، این میل احتمالا تا مدت ها همراه شما خاهد بود. اما هر چه زمان بیشتر بگذرد، راحت تر می توانیداز پس این تمایل بربیایید. درمان حقیقی زمانی صورت گرفته است که بتوانید این تکانه ها را پشت سر بگذارید، نه اینکه چنین تکانه ای نداشته باشید.

7- بعد از مو کندن چه کنیم؟

واقع بین باشید. این اختلال یکروزه به وجود نیامده که انتظار داشته باشید یکروزه از میان برود. شاید علت اینکه تلاش های قبلی تان برای ترک این رفتار ناموفق بوده است، عذاب وجدان شدیدی است که پس از مو کندن احتمالی انجام داده اید. واقع بین بودن موجب می شود با نخستین لغزش ها ناامید نشوید و به خود برچسب «بی عرضه» و «بی اراده» نزنید. دست از سرزنش کردن خود بردارید و به جای آن دقت کنید کجای راه را اشتباه رفتید. شاید خود را در موقعیتی قرار دادید که احتمال مو کندن را افزایش داده و شاید تسلیم میل مفرط به مو کنی شده اید. به این فکر کنیدکه در آینده چگونه می توانید احتمال موفقیت خود را بیفزایید. همچنین، مهم است که این احساس را نداشته باشید که دوباره به نقطه صفر برگشته اید. نباید با خود بگویید «یک ماه سختی کشیدن و مشخص شد نمی توانم از پس این اختلال بربیایم. دوباره برگشتم سر خانه اول.»

هر چقدر با اختلال خود مبارزه کنید، احتمال موفقیت خود را در نوبت بعدی افزایش خواهید داد. علاوه بر این، شمارش تعداد روزهای مو نکندن روش مناسبی برای تعیین سیر بهبودی نیست. در این صورت اگر پس از یک ماه مقاومت، یک بار موهای خود را کندید، تا چند روز تحت فشار خواهید بود و خود را به خاطر هدر دادن «تلاش های یکماهه» سرزنش خواهید کرد. در عوض، عملکرد خود را درمدت بلندمدت بسنجید: در ماه قبل هفتاد دقیقه مو کندم و دراین ماه فقط چهار دقیقه. برای شروع بهتر است از افراد خانواده یا یک دوست صمیمی بخواهید به شما کمک کند. البته هدف نهایی این است که به تنهایی بر مشکل خود غلبه کنید اما در صورتی که اختلال شما شدید است، در ابتدا می توانید از کمک یک شخص دیگر استفاده کنید. به تدریج که روند درمان جلوتر رفت، توانایی مقاومت در مقابل میل به کندن مو در شما افزایش خواهد یافت و امید شما نیز برای غلبه بر اختلال بیشتر خواهد شد.

نکته مهم: گاهی فرد میلی به کندن مو ندارد، بلکه کندن مو را به عنوان تنبیهی برای داشتن یک فکر زشت یا آزاردهنده برای خود انتخاب می کند. در این صورت توصیه های بالا چندان کاربردی نیست و باید مشکل خود را با یک درمانگر در میان بگذارد.

• در یکی از تحقیقات ژورنال Frontiers in Evolutionary Neuroscinence ،بیست و شش بیماری که به نوعی استرس بیمارگونه مبتلا بودند، و 18 نفر داوطلب که در سلامت ذهنی به سر می بردند مورد آزمایش قرار گرفتند.

افرادی که در زندگی خود بیش از حد دچار استرس می شوند ممکن است از هوش سرشاری برخوردار باشند. طبق تحقیقات اخیر احساس نگرانی و اضطراب ممکن است به همراه هوش تکامل یافته باشد و یکی از ویژگی های سودمند انسان ها محسوب شود.

جرمی کوپلن، روانکاو و پروفسور مرکز پزشکی بروکلین می گوید: “اگرچه غالباً نگرانی بیش از اندازه یک ویژگی منفی و هوش بالا یک ویژگی مثبت تلقی می شود، اما نگرانی و استرس به انسان کمک می کند تا از موقعیت های خطرناک  اجتناب کند. در واقع نگرانی باعث می شود که این افراد اصلاً ریسک نکنند و بنابراین کمتر در معرض خطر قرار بگیرند. بنابراین استرس و نگرانی مانند هوش برای انسان ها سودمند است.”

در یکی از تحقیقات ژورنال Frontiers in Evolutionary Neuroscinence ،بیست و شش بیماری که به نوعی استرس بیمارگونه مبتلا بودند، و 18 نفر داوطلب که در سلامت ذهنی به سر می بردند مورد آزمایش قرار گرفتند. یافته های این تحقیق نشان دهنده ارتباط بین سطح استرس بالا و هوش بیشتر بود.

اما در بین افراد سالم نتیجه برعکس بود، یعنی کسانی که بیشترین سطح استرس را داشتند از هوش کمتری برخوردار بودند.

بنابراین می توان گفت کسانی که به استرس بیش از اندازه مبتلا هستند از هوش بیشتر، و افرادی که سطح استرس متوسط دارند از هوش کمتری برخوردارند. طبق این تحقیقات نگرانی همیشه یک پاسخ منفی نیست بلکه می تواند برای افراد مفید باشد.

به گزارش برترین ها، علاوه بر توزیع پرسشنامه و تست هوش، اسکن هایی نیز از مغز شرکت کنندگان گرفته شد که نتایج فوق را تأیید می کرد.

• اشتباه بسیاری افراد روانکاوی افکار و احساسات طرف مقابلشان است طوری رفتار می کنند که انگار می دانند طرفشان به چه چیز فکر می کند یا چه احساسی دارد. این کار سوءتفاهم بین دو طرف ایجاد می کند و اگر فرد اشتباه کند طرف مقابل عصبانی تر می شود.

کنار آمدن با احساسات دشوار است، کنار آمدن با عصبانیت دشوارتر است. خشم نوعی احساس است. اگر فرد موقع واکنش نشان دادن فکر نکند، مساله کوچکی را به یک مشکل بزرگ تبدیل خواهد کرد. باید بیاموزیم که در موقعیت های مختلف از فکرمان استفاده کنیم. این مسئله در دعوای زن و شوهرها بسیار مهم است. اگر طرفین سر یکدیگر فریاد بکشند، مشکل بیشتر می شود. در شرایطی که هر دو طرف از نظر احساسی تحریک شده اند اگر یکی از دو طرف از فکرش استفاده کند، می تواند مشکل را معقولانه ببیند و راه حلی برای کنارآمدن با آن پیدا کند. حتی ممکن است به این نتیجه برسد که اصلا مساله پیچیده ای وجود ندارد و در آرامش با روشی منطقی و عاقلانه مشکل را برطرف کند. در زیر به چند نمونه از رفتارها و الگوهای ارتباطی نادرست و مخرب اشاره می کنیم که هر مشاجره ای را بدتر می کند.

اجتناب از دعوا به طور کل

گاهی افراد به جای صحبت کردن در مورد مشکلات در یک جو آرام و توام با احترام مدت ها در مورد مشکل و دلیل ناراحتی خود به طرف مقابل چیزی نمی گویند و بعد آن را یک باره به صورت عصبانیتی غیرقابل کنترل بروز می دهند. این روش استرس شدیدی برای هر دو طرف ایجاد می کند. بهتر این است که به راحتی و با آرامش خاطر قبل از اینکه مشکل بزرگ و پیچیده شود در مورد مشکلاتتان باهم صحبت کنید.

حق به جانب بودن

اگر فکر کنید که در هر کاری روش شما درستاست. بدون شک رابطه تان خراب خواهد شد. انتظار داشته باشید که طرفتان هم مثل شما به قضایا نگاه کند. قبول کنید انسان ها با یکدیگر متفاوتند. همیشه به دنبال مصالحه باشید و فراموش نکنید هیچ وقت تنها یک روش «درست» یا «غلط» وجود ندارد و شاید هر دو نظر درست باشند.

حالت دفاعی گرفتن

بعضی ها به جای این که به گله و شکایت های طرف مقابل منطقی و صبورانه گوش کنند، سعی می کنند هرگونه اشتباه و خطای خود را انکار کنند. اما این روش باعث می شود طرف مقابل ناراحتی و شکایت خود را بیان نکند چراکه می داند بیان آنها فایده ای ندارد و نتیجه جز جمع شدن ناراحتی ها و بروز یک انفجار احساسی نیست.

روانکاوی

اشتباه بسیاری افراد روانکاوی افکار و احساسات طرف مقابلشان است طوری رفتار می کنند که انگار می دانند طرفشان به چه چیز فکر می کند یا چه احساسی دارد. این کار سوءتفاهم بین دو طرف ایجاد می کند و اگر فرد اشتباه کند طرف مقابل عصبانی تر می شود.

گوش ندادن

اشتباه بزرگ بعضی افراد این است که به جای گوش دادن به حرف های طرف مقابل صحبت های او را قطع می کنند، یا اگر سکوت کنند به آن چه خودشان می خواهند در جواب بگویند فکر می کنند. این کار باعث می شود نتوانید به خوبی از مشکل طرف مقابلتان مطلع شوید. گوش دادن و سکوت کردن هنگام صحبت های طرف مقابل بسیار مهم است. هنگامی که فرد عصبانی می بیند شما به صحبت های او با دقت و احترام گوش می کنید احساس بهتری پیدا کرده و سریع تر آرامش خود را به دست می آورد.

تقصیر را گردن دیگری انداختن

بعضی افراد هیچ وقت ضعف ها و اشتباهات خود را قبول نمی کنند و در برابر آن مقاومت می کنند و گمان می کنند با قبول ضعف هایشان از اعتبارشان کم می شود. به جای این رفتارها سعی کنید با مشکل خود منطقی برخورد کرده و حتی از طرف مقابلتان بخواهید شما را در حل مسئله کمک کند.

سعی در برنده شدن در دعوا

هدف از بحث بین دو نفر باید درک متقابل و رسیدن به توافق نظر یا راه حل باشد. اشتباهات طرف مقابلتان را به رخ او نکشید. احساسات او را دست کم نگیرید و روی نظر و عقیده خودتان پافشاری نکنید. این بدترین روش ممکن است.

تعمیم افراطی

هیچ وقت از جملات «تو همیشه…» یا «تو هیچ وقت…» استفاده نکنید. مثلا تو همیشه سرت شلوغه یا «تو هیچ وقت به من توجه نمی کنی» شروع نکنید. کمی فکر کنید آیا این جمله ها واقعیت دارند؟ همچنین هیچ وقت مشکلات قیمی را میان مشاجرات فعلی بیان کنید که مشاجره را بدتر می کنید.

حمله های شخصیتی

گاهی اوقات برخی افراد هر عمل منفی از طرف مقابل را جدی گرفته و آن را مشکل شخصیتی او تلقی می کنند. مثلا در مورد شوهری نامرتب، زن، نامنظم بودن مرد را یک اشکال شخصیتی در او قلمداد کرده و برچسب تنبلی و بی اهمیتی به خانه و خانواده به او می چسباند. به خاطر داشته باشید که در هر شرایطی برای طرف مقابلتان احترام قایل باشید حتی اگر بعضی از رفتارهای او را دوست ندارید.

بلند کردن صدا

مراقب لحن و تن صدایتان باشید. تلاش کنید یاد بگیرید تحت هر شرایطی با اطرافیانتان به نرمی و آهسته صحبت کنید. کمی با خودتان فکر کنید. واقعا فریادزدن چه مشکلی را حل می کند؟ بدون شک فریاد زدن فقط شرایط را بدتر می کند. اگر به آرامی صحبت کنید واکنش مشابهی دریافت خواهید کرد. عصبانیت قبل از هر چیزی به خودتان صدمه می زند.

سعی کنید این کارها را انجام دهید:

1 – از این جمله استفاده کنید: «می فهمم». این جمله در کشمکش های شدید و برای آرام کردن شرایط یا آشتی با طرف مقابل بسیار کارساز است.

2 – وقتی اوضاع وخیم است چند روز صبر کنید تا کمی آرام شوید. با گذشت زمان بهتر می توانید به مسایل نگاه کنید و بدون شک راه حل بهتری برای مشکل پیدا خواهید کرد.

3 – تصمیم بگیرید که در مواقع عصبانیت، رسمی و مودب حرف بنزید. به این ترتیب پس از حل مساله از رفتار خودتان پشیمان نخواهید شد.

و در نهایت :

حتی در میان بحث و کشمکش، محبت بهترین راه حل مشکلات است. اگر بین شما و همسرتان بحثی درگرفت بد نیست به او یادآور شوید که دوستش دارید. بدون شک با این کلام اوضاع بسیار بهتر می شود.