درگذشت آخرین فضانورد ناسا

1

جان گلن یکی از آخرین فضانوردان ناسا می باشد که چندی پیش در گذشت. حال با ما باشید تا از جان گلن برای شما بگوییم.جان گلن فردی است که می توان گفت در مدت زمان عمر خود در مهم ترین سمت ها توانست قرار گیرد و زندگی پر مخاطره ای تجربه کند. به عبارت دیگر او در یک وادی از زمان به عنوان قهرمان جنگی،

و در ادامه به عنوان یک فضا نورد موفق، از خود خاطراتی بر جای گذاشته است اما آخرین چیز هایی که از او سراغ داریم، کاندیدای ریاست جمهوری بوده است. او واقعا زندگی دلخواهش را زندگی کرد و متاسفانه در سن ۹۵ سالگی درگذشت.روزنامه ها این گونه نوشتند که:

جان گلن، نظامی ای که تبدیل به یکی از فضانوردان پیشگام شده بود در سن ۹۵ سالگی در گذشت.پس از پرواز به ۵۹ عملیات جنگی در جنگ جهانی دوم، گلن یکی از نخستین فضانوردان استخدامی در ماموریت عطارد (Mercury)  ناسا شد. در سال ۱۹۶۲، او اولین فضانورد آمریکایی شد که به دور مدار زمین چرخید.

سال ها بعد در سال ۱۹۹۸، او با پیوستن به اعضایSTS-95  سفینه فضایی Discovery  مسن ترین فردی شد که به فضا رفته است.پس از ترک ناسا در سال ۱۹۶۴، گلن بار دیگر به ارتش پیوست که در سال ۱۹۶۵ به دلیل آسیب دیدگی و جراحات کنارگیری کرد.سپس او به بخش خصوصی رفت و در سال ۱۹۷۰ بار دیگر برای عضویت

در مجلس سنا به نمایندگی اوهایو خبر ساز شد. با وجود اینکه در دوره اول او صندلی سناتوری را از دست داد اما در سال ۱۹۷۴ به عنوان یک دمکرات منتخب شد. برای دوره ای کوتاه بین سال ۱۹۸۳ تا ۱۹۸۴ گلن یکی از کاندیدا های ریاست جمهوری بوده است اما در رقاب های اولیه به موفقیتی دست پیدا نکرد و سرانجام در مارچ سال ۱۹۸۴ کناره گیری کرد و تا سال ۱۹۹۹ در مجلس سنا باقی ماند.

در روز های آخر عمرش، گلن در مرکز درمانی دانشگاه وکسنر ایالت کالیفرنیا بستری شد. خانواده او از جمله همسرش آنی، هنگام درگذشت او در کنار او حضور داشته اند. گلن از اخرین افراد ماموریت Mercury  بود که از دنیا رفت.این مطلب را برای اطلاع علاقمندان به وی و صنعت هوا و فضا، در اینترنت منتشر کنید و برای این کار از دکمه های زیر برای انتشار در شبکه های اجتماعی استفاده کنید.

ستاره ۱۰ میلیارد ساله و سرنوشت خورشید

2

چندی پیش درباره ی سرنوشت خورشید صحبت شد که سرنوشت خورشید توسط ستاره ۱۰ میلیارد ساله نیز رقم خورده است.دانشمندان اخیرا دست به کشفیاتی زده اند که می توان از طریق تشابهات آن ها با زمین و خورشید، آینده خورشید و و روزگار سیاره زمین را پیش بینی کرد.

این مطلب در مورد ستاره ای ۱۰ میلیارد ساله صحبت می کند که دنیای جذابی داشته است.تیمی بین المللی از نجوم شناسان در حال انجام تحقیقاتی بر روی ستاره ی L2 کشتی دم (Puppis) هستند تا از آینده ای که در انتظار زمین است اطلاعاتی به دست آورند.این تیم از تلسکوپ رادیویی ALMA برای این تحقیقات استفاده کرده اند،

این ستاره در فاصله ۲۰۸ سال نوری از زمین قرار گرفته است.در حین تحقیقات دانشمندان متوجه شدند که این ستاره تشابهات زیادی با خورشید ما دارد.وارد هومان از انستیتو ستاره شناسی KU Leuven در نشستی خبری گفته است ” ما کشف کردیم که ستاره L2 کشتی دم ۱۰ بیلیون سال عمر دارد.

ده بیلیون سال پیش این ستاره کاملا مشابه با خورشید امروزی ما بوده است، با همان اندازه جرم. یک سوم این جرم حین تکامل ستاره از بین رفته و همین اتفاق در آینده ای دور برای خورشید ما نیز اتفاق خواهد افتاد.”پروفسر لین دثین از انستیتو ستاره شناسی KY Leuven گفته است که در چندین بیلیون سال آینده خورشید تبدیل به ستاره ای عظیم و قرمز رنگ می شود که ۱۰۰ برابر از اندازه کنونی اش بزرگتر خواهد بود.

دثین همچنین افزود “خورشید دچار از دست دادن شدید حجم خواهد شد که ناشی از باد های ستاره ای بسیار قوی می باشد. نتیجه نهایی تکامل خورشید در ۷ بیلیون سال آینده یک ستاره کوتوله بسیار کوچک خواهد بود. این ستاره اندازه ای مشابه با کره زمین خواهد داشت اما بسیار سنگین تر از آن. یک قاشق چایخوری از مواد ستاره های کوتوله سفید وزنی معادل ۵ تن خواهد داشت.

”در فاصله ای قریب به دو برابر فاصله میان خورشید و زمین محققان یک شی ای  را یافته اند که پیرامون L2 در مداری می چرخد. ممکن است این شی همان آینده زمین پس از گذر زمان باشد.نه تنها این پدیده بر زمین تاثیر می گذارد بلکه تمام منظومه شمسی را دستخوش تغییرات بزرگی خواهد کرد.

در حالی که بدیهیست که عطارد و ناهید توسط خورشید بلعیده و نابود خواهند شد، سرنوشت زمین در هاله ای از ابهام به سر می برد.دثین گفت ” ما می دانیم که خورشید ما بزرگتر و درخشان تر خواهد شد و هرگونه، گونه ی جاندار در سیاره مان را نابود خواهد کرد اما آیا هسته سنگی زمین از فاز ستاره قرمز جان سالم به در می برد

و همچنان به دور آن گردش خواهد کرد؟”هنوز مشخص نیست که آیا زمین از این رویداد جان سالم به در خواهد برد یا خیر اما مطالعات بر روی ستاره L2  کشتی دم بینش بیشتری از سرنوشت کره زمین به ما خواهد داد.نظر شما در باره این رویداد چیست؟ آیا فکر می کنید عمر زمین به ۷ میلیارد سال آینده برسد؟

اندازه گیری آب و هوای سیاره داغ HAT-P-7b

3

آیا نام سیاره داغ HAT-P-7b را شنیده اید؟ در این بخش برای شما درباره ی سیاره داغ HAT-P-7b و نحوه ی اندازه گیری آب و هوای سیاره داغ HAT-P-7b می پردازیم.اما اینکه ما این اطلاعات را در دست داریم خود مسئله ای انقلابیست. به این دلیل این موضوع تا این حد حائز اهمیت است که تا کنون ما کوچکترین اطلاعاتی از آب و هوای سیاره ها در دست نداشته ایم

و این بار برای نخستین بار در تاریخ ما موفق به رویت و تشخیص آب و هوای سیاره ای خارج از منظومه شمسی شده ایم. این تحقیق در Nature منتشر شده است.این سیاره از مشتری بزرگتر است و ستاره منظومه اش را در فاصله کمی بیش از دو روز دور می زند. این باعث می شود که به داغی مشتری باشد،

یعنی سیاره ای گازی غول پیکر که آن قدر به ستاره اش نزدیک است که آن را در مدت زمان روزانه زمینی دور می زند و نه ماه و سال. تعامل بین سیاره های عظیم و ستاره هایشان آن ها از در آسان ترین دسته از اجرام آسمانی برای رویت قرار می دهد.در حالی که HAT-P-7b نخستین بار توسط برنامه HATNet در مرکز فیزیک نجومی هاروارد اسمیتسونیان رویت شد،

سایر مشاهدات بعدی آن توسط تلسکوپ کپلر انجام شد.نخستین مشاهداتی که با کپلر طی برنامه ۴ ساله رصد این سیاره انجام شد گوناگونی شدیدی در تغییر درخشش  ستاره مادر آن یعنی HAT-P-7 دیده شد. بر اساس این داده ها، تیمی به سرپرستی دیوید آرمسترانگ در دانشگاه وارویک موفق به گردآوری تصاویری از باد های تندی شدند

که حرارت شدید ستاره مادر (بزرگتر از خورشید) را به بخش تاریک سیاره حرکت می دادند . بدین صورت در عوض تقسیم دمای گرم در روز و دمای خنک در شب، به صورت جامع و همه جانبه موجب گرم شدن سیاره می شده است.اصطلاح “smoking gun” به تغییرات در درخشش سیاره ناشی

از تاثیر باد های سیاره ای گفته می شود که به دلیل پدیده ای مشابه با آب و هوا سرعت شان کم و یا زیاد می شود.ادامه رصد ها با تلسکوپ فضایی جیمز وب می تواند بینش های نوینی از آب و هوای سیاره ای به دست ما دهد. منطبق بر آنچه تا کنون می دانیم می توان گفت که سیاره HAT-P-7b یکی از بهترین کاندیدا ها برای تشخیص آب و هوای سیارات است.

نحوه جمع کردن زباله های فضایی

4

همانطور که می دانید زباله های فضایی نیز در فضا نیز وجود دارد که باید جمع آوری شود تا وارد مدار زمین نشود پس با ما همراه باشد تا از زباله های فضایی برای شما بگوییم.در  ساعت ۱۳:۲۷ دقیقه اولین دستگاه زباله جمع کن فضایی روانه جو زمین شد! این زباله جمع کن که کانوتوری (Kounotori) نام دارد

به همراه یک فضاپیمای غول پیکر روانه مدار زمین شد تا زباله های فضایی موجود در مدار زمین را جمع آوری و به ناحیه ای دور تر از مدار زمین هدایت نماید.کانوتوری که یک نام ژاپنی و به معنای لک لک است از تعداد زیادی رشته آلومینیومی و فولادی و با همکاری یک شرکت سازنده تور های ماهیگیری تولید شده است.

هدف این دستگاه کاهش سرعت و همچنین خارج نمودن زباله های موجود در مدار زمین و انتقال آن ها به بخشی دورتر از سیاره زمین می باشد.بر اساس تخمین های زده شده از مدت ۵۰ سال پیش تا کنون که فعالیت های فضانوردی انسان آغاز گردیده بیش از ۱۰۰ میلیون زباله فضایی تولید و در جو رها شده اند.

اغلب این زباله ها بقایای تجهیزات متروکه فضایی، ابزار ها و قطعات موشک، ماهواره های کهنه و همچنین سلاح ها و ماهواره های تست شده هستند و قرار است که کانوتوری آن ها را در مسیری بسیار دور تر از جو زمین بسوزاند.زباله های فضایی موجود در جو در برخی مواقع با سرعت هایی بالا تر از ۲۸ هزار کیلومتر در ساعت در حال حرکت هستند

و این موضوع می تواند برای تجهیزات فضای و ماهواره های سالم موجود در جو زمین و همچنین فضانوردان حاضر در ایستگاه های فضایی خطر آفرین باشد. گفتنی است که این فضاپیمای ژاپنی علاوه بر حمل کانوتوری برخی تدارکات چون آب، باتری و بسته های غذایی را برای فضانوردان موجود در آزمایشگاه مدارگرد ارسال خواهد کرد.

اتفاقات درون بزرگترین رصد خانه هوایی جهان

5

برای بسیاری از افراد سوال است که در رصد خانه هوایی چه می گذرد و چه اتفاقاتی درون آن می افتد حالا با ما همراه باشید تا اتفاقات درون بزرگترین رصد خانه هوایی جهان را نیز به شما بگوییم.رصد خانه استراتسفریک ناسا برای مطالعات نجومی، مبتنی بر مادون قرمز (SOFIA)  ساخته شده که بر روی بدنه هواپیما بوئینگ ۷۴۷SP توسعه یافته است.

این رصد خانه هم اکنون به عنوان بزرگترین رصد خانه هوایی دنیا شناخته می شود.در درون این هواپیما تلسکوپی بازتاب دهنده با قطر ۲٫۵ متری وجود دارد که با استفاده از طول موج های مادون قرمز به منجمان امکان مطالعه بر روی انواع اجسام و پدیده های آسمانی از جمله تولد ستاره ها، تشکیل سیستم های ستاره ای جدید،

تشکیل سیاه چاله ها و غیره را می دهد. دوربین ها، طیف سنج ها و فوتومتر های درون SOFIA همگی با طول موج مادون قرمز کار می کنند که به دانشمندان مستقر در آن امکان مطالعه بر روی منظومه شمسی را می دهند.پس از رویت آب در Europa توسط تلسکوپ هابل، SOFIA  به زودی قرار است

ماموریت بررسی  ماه سیاره نپتون یعنی تریتون را عهده بگیرد. داده های بدست آمده از سیاره نپتون نشانه هایی از فعالیت آتشفشانی در تریتون به دست داده اند.برنامه هایی در خصوص اجرای کمپین رصد کردن در سال ۲۰۱۷ برای SOFIA در نظر گرفته شده است.نیمی از زمان این برنامه صرف مطالعه بر روی دنباله دار ها و سیارک هایی که حول دیگر ستاره ها و ابر سیاه چاله ها می گردند می شود

در حالی که نیم دیگر آن صرف مطالعه نحوه تشکیل ستاره ها و مدیوم های بین ستاره ای می شود.آیا تا کنون چیزی در مورد رصد خانه های هوایی شنیده بودید؟ جالب است که بسیاری از تحقیقات آسمانی مهم توسط این رصد خانه ها به بار می نشیند. مثلا مساله مهم تولد ستارگان چیزی است که برای من خیلی جذاب است و این را هم باید بدانیم که توسط این گونه رصد خانه هاست که این رویداد های مهم ثبت می شوند.

ماهواره های چمدانی و نحوه عملکرد آن ها

1

برای شما در این بخش از سایت درباره ی ماهواره های چمدانی و نحوه ی عملکرد آن ها در فضا چند خطی قرار داده ایم.اوایل ماه جاری سازمان ناسا پروژه‌ی جدیدی را با به کارگیری مجموعه‌ای از ماهواره‌هایی کوچک شروع کرد که پیشگویی طوفان‌ها را متحول کرده و بینش‌های جدیدی درباره نحوه‌ی شکل‌گیری طوفان‌ها و فعالیت‌ آنها به ما می‌دهند.

پروژه‌ی مذکور که ”سیستم ماهواره‌ای راهبری جهانی گردباد یا CYGNSS“ نام گرفته مشتمل بر ۸ ماهواره است که هر کدام از به اندازه‌ی یک چمدان ساده بوده و به منظور ارزیابی و نقشه‌برداری از بادهای اقیانوس بر فراز مناطق حاره پرواز می‌کنند. باران‌های سنگین و طوفان‌های شدید به خاطر قرارگیری در ارتفاعی بسیار بالاتر از سطح زمین و جو،

قادر به صدمه زدن به ماهواره‌ها نبوده و در زمان شکل‌گیری تندبادها، سیستم همچنان امکان نفوذ به هسته‌ی طوفان و جمع‌آوری داده‌ها را خواهد داشت؛ قابلیتی که تا به حال هیچ کدام از سیستم‌های فضایی قبلی قادر به انجام آن نبوده‌اند.در این رابطه کریستین بونیکسن،

مدیر اجرایی پروژه CYGNSS می‌گوید: ”CYGNSS ابزاری است که پوشش ۲۴ ساعته در طول هفته از منطقه گردباد در نواحی گرمسیری را فراهم می‌کند. این سیستم دانش ما درباره نحوه شکل‌گیری طوفان‌ها را بهبود خواهد بخشید و به این ترتیب می‌توانیم آمادگی بهتری پیدا کرده و از مردمی که در مسیر تندبادهای سنگین هستند، بهتر محافظت کنیم.“

باران، سدی در برابر دید پژوهشگران

در طی چند دهه‌ی گذشته، شاهد بهبود مستمر در پیشگویی طوفان‌ها و همچنین مکان‌هایی که به آنجا اصابت خواهند کرد بوده‌ایم و نرخ خطای مرکز ملی تندباد در مقایسه با ۲۰ سال گذشته، نصف شده است. اما در مورد بهبود پیش‌بینی شدت و قدرت طوفان‌ها نمی‌توان چنین ادعایی کرد.

کریس راف، بازرس اصلی ماموریت CYGNSS و یکی از دانشمندان دانشگاه میشیگان اضافه می‌کند: ”اگر تاریخچه‌ی پیشگویی شدت طوفان‌ها را بررسی کنید خواهید دید که در ۲۰ سال گذشته، بهبود خاصی در این زمینه کسب کرده‌ایم.“ یکی از دلایل اصلی این امر، ناتوانی ماهواره‌های امروزی در سنجش و ارزیابی اتفاقاتی است

که در هسته‌ی داخلی طوفان‌ها و گردبادها می‌افتد. راف: ”مدت‌های مدیدی است که این ناتوانی، نقطه‌ی ضعف اصلی در پیش‌بینی‌های عددی است که توسط مرکز ملی تندباد انجام می‌شوند. مسئولان مرکز آرزو داشتند اطلاعاتی در رابطه با هسته‌ی داخلی طوفان‌ها داشته باشند اما این امکان فراهم نبود.”فضاپیمای فعلی که برای مشاهده وضعیت بادها استفاده می‌شود

در مواقع بارانی شدن هوا کور شده و به همین خاطر امکان دسترسی به هسته‌های طوفان‌ها وجود ندارد. این امر به تجهیزات استفاده شده در آنها مربوط می‌شود. این تجهیزات یک طول موج ۸ میلی‌متری، تقریبا به اندازه‌ی یک قطره باران، در هوا منتشر می‌کنند. زمانی که سیگنال‌ها با باران برخورد می‌کنند،

در هوا پراکنده شده و جذب می‌شوند. (مسیرهای طوفان بستگی به عوامل محیطی خارج از خود طوفان دارد، به همین خاطر پوشش باران مانعی در برابر پیش‌بینی محل اصابت طوفان‌ها نیست.)علاوه بر این در سیستم‌های امروزی جمع‌آوری داده‌ها به منظور ایجاد یک نقشه از سرعت بادهای جهانی و میزان رطوبت آنها حدودا ۳ روز طول می‌کشد.

این مقدار تاخیر زمانی که قصد ردیابی تشدید سریع طوفان‌ها و گردبادهای گرمسیری که تنها در طی چند ساعت شکل می‌گیرند. مشکل بسیار بزرگی محسوب می‌شود. تا به امروز دانشمندان روی فضاپیمایی موسوم به ”شکارچی طوفان” تکیه داشتند که برای ارزیابی سرعت باد امکان پرواز در طوفان‌ها را داشت.

راهکار جدید CYGNSS

CYGNSSبا به کارگیری سیگنال‌های ماهواره‌ای GPS همه این موارد را به چالش کشیده و امکان نفوذ به شدیدترین باران‌ها را دارد. GPS با یک طول موج ۱۹ سانتی‌متری کار می‌کند که این ویژگی سبب می‌شود، باران هیچ تاثیر منفی روی عملکرد آن نخواهد داشت. زمانی که سیگنال‌های ماهواره‌ای GPS با اقیانوس برخورد می‌کنند، مجددا به فضا منعکس شده و تجهیزات رصد CYGNSS دریافت می‌شوند. برای درک بهتر شیوه‌ی عملکرد به تابیدن مهتاب روی یک دریاچه آرام فکر کنید:

زمانی که دریاچه آرام است، تصویر مهتاب کاملا صاف و مشخص است. بعد از وزش باد، آب حرکت کرده و تصویر مهتاب خراب می‌شود. CYGNSS از عملکرد مشابهی بهره برده و برای تشخیص ویژگی‌های باد از میزان وضوح سیگنال‌های GPS استفاده می‌کند. این سیستم برای اندازه‌گیری سرعت باد. قدرت سیگنال‌های GPS در زمان پخش آنها از سطح اقیانوس را ارزیابی می‌کند.

اتفاقاتی که در ستارگان بیگانه رخ میدهد

2

این سری اتفاقات که در قسمت زیر می باشد اصولا در ستارگان بیگانه رخ می دهد پس با ما همراه باشد تا شما را از این اتفاقات با خبر سازیم.دانشمندان می گویند آنها برای ستاره «اَبَرسازه بیگانه» که بیگانگان را به همراه خود ندارد، راه حلی پیدا کرده اند؛ و این راه حل، بر خلاف توضیحات قبلی، با مشاهدات پیشین از فعالیت های این ستاره بسیار سازگارتر است.

گویا آی تی – این راه حل متضمن غبارهای بین ستاره ای و خوشه ستاره های دنباله دار مشکوک نیست؛ بلکه بر اساس آن، این ستاره دستخوش یک تبدیل فاز درونی است، که باعث فوران شدید بر روی سطحی می شود که گاهی نورهای منتشر شده را مسدود می کند و تلسکوپ های ما قادر به مشاهده آن هستند.

به عبارت دیگر، طبق این مطالعه جدید، به جای اینکه چیزی در سر راه این ستاره قرار گرفته باشد و از رسیدن نور آن به ما جلوگیری کند، شرایط درونی خود ستاره هستند که موجب کاهش روشنایی آن می شوند.چنانچه هیچ ذهنیتی از چیستی امور مربوط به «اَبَرسازه بیگانه» ندارید، باید بگوییم که در اکتبر سال ۲۰۱۵، دانشمندان الگوی عجیبی از نور اطراف ستاره دوردستی را کشف کردند که KIC 8462852 نام دارد، و شبیه هیچ یکی از چیزهایی که تا کنون دیده ایم نیست.

هنگامی که یک سیاره به دور ستاره ای می چرخد، روشنایی ستاره به صورت دوره ای، حدود ۱ درصد کاهش می یابد. اما KIC 8462852 مقادیر نامنظم تا ۲۲ درصد را تجربه کرده است. این امر دانشمندان را بلافاصله به سوی این گمان سوق داد که چیزی بسیار بسیار بزرگی آن را پشت سر گذاشته است.

یک توضیح که کم و بیش از ارزش آن کاسته شده است، این بود که در آنجا خوشه بزرگی از ستاره های دنباله دار رها شده اند. اخیرا محققان پیشنهاد کرده اند که این کاهش عجیب نتیجه نوعی آشفتگی در فضای بین ستاره ای است.پیشنهادی نیز از سوی جیسون رایت، ستاره شناسی از دانشگاه ایالتی پن، وجود دارد که در حال حاظر قابل قبول به نظر می رسد.

به نظر رایت راه حل این مسئله می تواند چیزی در قلمرو علم و داستان های تخیلی باشد – یک کره دایسون غول پیکر که از پنل های خورشیدی ساخته شده و پیرامون یک ستاره را کاملا احاطه کرده است.او سال گذشته به مجله آتلانتیک گفت که «بیگانگان همیشه آخرین فرضیه ای هستند که مطرح می شوند؛ اما این اَبَرسازه دقیقا مانند چیزی است که انتظار می رود توسط یک تمدن بیگانه ساخته شده باشد».

اما هیچ یک از این تبیین ها – چه نظریه بیگانگان و چه غیر آن – داده های کافی برای متقاعد کردن جامعه علمی ارائه نکرده است، و در نتیجه، مسئله ستاره «اَبَرسازه» در حاله ای از ابهام باقی مانده استگروهی از دانشگاه ایلینوی می گوید شاید ما تا کنون رویکرد کاملا نادرستی به این مسئله داشته ایم؛ و یک چشم انداز متفاوت بتواند پاسخ کاملا قاطعی به مسئله مرموز KIC 8462852 دهد.

این پژوهشگران در حال مطالعه بر روی چگونگی ارتباط میان بزرگی این ستاره و اُفت های پایین در روشنایی آن هستند. هنگامی که آنها تعدادی از مدل های ریاضیاتی را بر روی این داده ها اعمال کردند، به الگوهایی رسیدند که به عنوان آمار بهمنی (Avalanche statistics) شناخته شده است.

آمار بهمنی در انواع پدیده های طبیعی، از جمله شعله های خورشیدی، انفجارهای پرتو گاما، و هنگام محاسبات ریاضیاتی پیچیده در فعالیت های عصبی در مغز رخ می دهد. به بیان اساسی، آمار بهمنی الگوهایی را نشان می دهد که در آن افت های پایین در داده ها در میان افت های بزرگتری رخ می دهد که در نهایت، حتی با افت های بزرگتر نیز برابری می کند.

به نظر می رسد آمار بهمنی با اموری در ارتباط است که از طریق تبدیل فازهای معینی انجام می شوند – یعنی آنهایی که بیشتر میان حالت های جامد، مایع و گاز، و در موارد نادر، پلاسما رایج هستند.به گفته کارین دَهمِن، یکی از اعضای این تیم، «نمونه های بارز چنین تبدیل هایی،

سیستم های مغناطیسی ای هستند که به آرامی از یک میدان مغناطیسی رانده می شوند؛ یا تغییر شکل آهسته موادی که تا حدودی شکننده اند، و معمولا صدای شکست کوچک آنها بلندتر و بلندتر می شوند و بالاخره هنگام شکست کامل، صدای انفجار ناگهانی مهیبی بلند می شود».

«در حالی که در تجزیه و تحلیل ستاره ما، رویدادهای کوچک مانند صدای انفجارهای کوچک هستند، رخدادهای بزرگ مانند انفجار بزرگ و ناگهانی خواهند بود».گمان می رود که تبدیل فازها با فعالیت های خورشیدی، مانند شعله ها و طوفانهای خورشیدی، مرتبط باشد؛ بنابراین می تواند اینگونه باشد که مواد داخلی KIC 8462852 را در حال تبدیل هستند، و نتیجه، فوران های شدید نامنظمی است که نور آن را مسدود می کند.

طبق توضیح اتان سیگل، متخصص فیزیک نجومی، به مجله فوربس «تجزیه و تحلیل آنها نشان می دهد که مدل بهمنی با آنچه که آنها مشاهده کرده اند، به شدت سازگار است».«به عبارت دیگر، این تنها می تواند ستاره ای باشد که به روشی کمتر شناخته شده، سخت در حال فعالیت است؛ روشی که در آن فوران های عظیم دوره ای موجب ضعیف شدن نور می شود. و واقعیت این است که ستاره های اینچنینی بسیار نادر هستند، و همین امر موجب گمراهی ما شده است».

تنها گذر زمان است که پاسخ این سوال را خواهد داد؛ اما پاسخ اخیر، با داده های موجود به خوبی همخوانی دارد.و حتی اگر در نهایت ساکنان بیگانهKIC 8462852 وجود نداشته باشند، ما باز هم با پدیده روبرو هستیم که قبلا هرگز ندیده ایم، و به همین دلیل، با هم جالب است.این مطالعه در مجله فیزیکال ریویو لترز، که به انجمن فیزیک آمریکا تعلق دارد منتشر شده است.

دلیل نابود شدن زودهنگام بعضی کهکشان ها

zimg_001_2670

  • دانشمندان برای نخستین بار چهار کهکشان را در آستانه پایان شکل‌گیری ستارگان در آن‌ها مورد بررسی قرار دادند که هر کدام در مرحله متفاوتی از گذر قرار داشتند.

تحقیقات جدید دانشمندان استرالیایی نشان داده که برخی کهکشان‌ها به دلیل از دست دادن زودهنگام گاز مورد نیاز برای ایجاد ستاره‌های جدید، جوانمرگ می‌شوند.

به گزارش سرویس علمی ایسنا، به گفته فیزیکدانان نجومی دانشگاه غرب استرالیا، دو گونه اصلی کهکشان وجود دارد: کهکشان‌های «آبی» که هنوز فعالانه به کار ستاره‌سازی مشغولند و کهکشان‌های «قرمز» که از رشد بازمانده‌اند.

بیشتر کهکشان‌ها به آرامی پس از دو میلیارد سال یا بیشتر از حالت آبی به قرمز گذر می‌کنند اما برخی گذرها بطور ناگهانی و کمی پس از یک میلیارد سال رخ می‌دهند که از نظر کیهانی بسیار جوان محسوب می‌شود.

دانشمندان برای نخستین بار چهار کهکشان را در آستانه پایان شکل‌گیری ستارگان در آن‌ها مورد بررسی قرار دادند که هر کدام در مرحله متفاوتی از گذر قرار داشتند.

یافته‌های دانشمندان نشان داد، کهکشان‌هایی که به پایان مرحله ستاره‌سازی خود می‌رسند، بیشتر گاز خود را از دست می‌دهند.

هنوز مشخص نیست که چرا این گاز از کهکشان خارج می‌شود. یکی از احتمالات می‌تواند بلعیده شدن آن توسط سیاهچاله غول‌پیکر کهکشان یا کشیده‌شدن آن در کهکشان همسایه باشد.

این پژوهش در مجله Monthly Notices of the Royal Astronomical Society منتشر شده است.

پاد ماده چطور کشف شد

zimg_001_1247

 

  • اصل موضوعی در فیزیک این است که می گوید اشیاء همواره به حالتی با کمترین انرژی تمایل دارند؛ این بدان معنا بود که تمام الکترون ها سرانجام به انرژی منفی نامتناهی فرو می غلتند، بنابراین نظریه دیراک ناپایدار از آب درامد.

 

با کارهای پیشگامانه ی پل دیراک، یکی از برجسته ترین فیزیکدان های سده بیستم که صاحب کرسی لوکاسین در دانشگاه کمبریج بود، پادماده در سال ۱۹۲۸ کشف شد.

 

به گزارش بیگ بنگ، دیراک متولد ۱۹۰۲ بود و در هنگام برپایی انقلاب کوانتومی در سال ۱۹۲۵ دهه ی دوم عمرش را سپری می کرد. او گرچه در آن هنگام به آموختن مهندسی برق مشغول بود، ناگهان دل به جذابیت های نظریه کوانتوم سپرد. نظریه کوانتوم براساس این ایده بود که می شود ذراتی مانند الکترون ها را نه به صورتی ذراتی نقطه مانند بلکه بصورت نوعی موج بیان کرد که با معادله موج مشهور شرودینگر توصیف می شود؛ اما دیراک به وجود نقصی در معادله شرودینگرپی برد. این معادله تنها به توصیف الکترون هایی می پردازد که با سرعت پایین حرکت می کنند. در سرعت های بالاتر، این معادله درمانده می شود، زیرا از قوانین اشیای متحرک با سرعت زیاد پیروی نمی کند، یعنی از قوانین نسبیت که توسط آلبرت اینشتین فرمول بندی شد.

برای دیراک جوان، این مسئله عبارت بود از فرمول بندی دوباره معادله شرودینگر با به حساب آوردن نظریه نسبیت در آنها، در سال ۱۹۲۸ دیراک اصلاحی بنیادی بر معادله شرودینگر پیشنهاد کرد که کاملا از نظریه نسبیت اینشتین پیروی می کرد. جهان فیزیک حیرت زده شد، دیراک تنها با دست کاری موجودی از ریاضیات عالی موسوم به اسپینور ،به معادله نسبیتی مشهورش برای الکترون دست یافت. یک کنجکاوی ریاضیاتی ناگهان به محور تمام گیتی تبدیل شد. دیراک در راه توسعه ی معادلۀ تازه خود برای الکترون دریافت که معادله مشهور اینشتین “E=MC2″ خیلی هم درست نیست، معادله درست عملا عبارت است از “E=+-MC2″ اما مشکل این است که فیزیکدان ها از انرژی منفی بیزارند.

اصل موضوعی در فیزیک این است که می گوید اشیاء همواره به حالتی با کمترین انرژی تمایل دارند؛ این بدان معنا بود که تمام الکترون ها سرانجام به انرژی منفی نامتناهی فرو می غلتند، بنابراین نظریه دیراک ناپایدار از آب درامد. پس دیراک مفهوم دریای دیراک را ابداع کرد، او تصور کرد که تمام حالت های انرژی منفی از قبل پر شده اند و بنابراین الکترون نمی تواند به انرژی منفی فرو افتد و بنابراین گیتی چنین پایدار است. همچنین ممکن است که پرتوی گامایی گاهی به الکترونی نشسته در حالت انرژی منفی بخورد و آن را به حالت انرژی مثبت شوت کند. بنابراین می بینیم که پرتوی گاما به الکترون تبدیل می شود و در دریای دیراک یک چاله به وجود می آید.

این چاله مانند حبابی در خلاء عمل خواهد کرد، یعنی دارای بار مثبت و همان جرم الکترون اصلی خواهد بود؛ به عبارت دیگر چاله مانند یک پاد الکترون عمل خواهد کرد. پس در این تصویر، پادماده متشکل از حباب هایی در دریای دیراک است. چند سال پس از اینکه دیراک پیش بینی خیره کننده خود را بیان کرد، کارل اندرسن عملا پاد الکترون را کشف کرد و دیراک در ۱۹۳۳ جایزه نوبل را برد. به بیان دیگر پادماده به این دلیل وجود دارد که معادله دیراک دو جواب دارد، یکی برای ماده و یکی برای پادماده.(و این به نوبه ی خود پیامد نسبیت خاص است) امروز معادله مشهور دیراک در کلیسای وست مینستر ابی، نه چندان دور از مزار آیزاک نیوتون، بر سنگ مزار دیراک حک شده است.

همه چیز درباره ابر اورت

zimg_001_1228

  • اجرام کمربند کوئیپر و ابر اورت بعنوان اجرام فرا نپتونی یا TNOها شناخته می شوند؛ چرا که مدار چنین اجرامی در فاصله دورتری از نپتون نسبت به خورشید قرار گرفته است.

ابر اورت نام منطقه ای است که بسیاری از دنباله‌دارها، سنگ ها و یخ هایی که در واقع مربوط به بقایای تولد منظومه شمسی میباشند از آن سرچشمه می‌گیرند.

 

دانشمندان معتقدند این ابر از فاصله ۲۰۰۰ تا ۵۰۰۰ واحد نجومی آغاز شده و تا فاصله ۵۰,۰۰۰ واحد نجومی که تقریباً برابر با یک سال نوری است، نیز ادامه پیدا می کند. برخی دیگر بر این عقیده اند که این ابر عظیم حتی تا بیشتر از ۱۰۰,۰۰۰ واحد نجومی گسترش یافته است و این به آن معناست که لبه اش تا مرز پایانی منظومه شمسی ما کشیده شده است.( یک واحد نجومی برابر فاصله میانگین زمین تا خورشید، حدود ١۵٠ میلیون کیلومتر است.)

این ابر به یادبود ستاره شناسی به نام یان اورت که وجود آن را در سال ۱۹۵۰ پیش بینی کرده بود، “ابر اورت” نهاده شده است. هر چند دنباله دارهای اندکی در منظومه شمسی ما از کمربند کوئیپر نشأت می گیرند، اما گمان می رود که اکثرشان به ابر اورت تعلق داشته باشند. در واقع ابر اورت از همان موادی تشکیل شده که دنباله دارها از آن ساخته شده اند. در لبه منظومه شمسی حتی کششی کوچک از گرانش یک ستاره گذرا میتواند دنباله داری را از اسارت گرانش خورشید آزاد کند. پس از آن، این اجرام دارای دوره تناوب چرخشی طولانی می شوند و به سمت مناطق داخلی منظومه شمسی روانه شده و دنباله دارهای مدار بلند را که دوره ی تناوبی تا بیش از هزار سال دارند را می سازند، دوره تناوب دنباله دارهای مدار کوتاه، حداکثر ۲۰۰ سال است. وقتی دنباله داری به درونی ترین منطقۀ منظومه شمسی می رسد گرمای خورشید آن را می پزد و دگرگونی زیبایی اتفاق می افتد و توده یخ بصورت هاله ای درخشان با دنباله ای زیبا نمایان می شود.

اجرام کمربند کوئیپر و ابر اورت بعنوان اجرام فرا نپتونی یا TNOها شناخته می شوند؛ چرا که مدار چنین اجرامی در فاصله دورتری از نپتون نسبت به خورشید قرار گرفته است. چون ابر اورت از کمربند کوئیپر بسیار دورتر است، بخوبی کمربند کوئیپر شناخته شده نیست. بعلاوه؛ ستاره شناسان قادر به تشخیص هویت اجرام این ابر، تا حد اجرام موجود در کمربند کوئیپر نیستند. متأسفانه در حال حاضر و در آینده نزدیک، شانسی برای دانشمندان جهت تحقیق بر روی ابر اورت از نزدیک وجود ندارد. تنها فضاپیمای افق های نو توسط ناسا به فضا پرتاب شده که در تابستان ۲۰۱۵ پس از ۹ سال سفر فضایی به پلو می رسد و پس از بررسی این سیاره کوتوله راهی کمربند کوئیپر می شود تا این منطقه ی ناشناخته را مورد بررسی قرار دهد. پس به احتمال بسیار زیاد چندین دهه باقیست تا بشر بتواند فضاپیمایی را رهسپار ابر اورت سازد.