برچسب: آسمان شب

یک سری هواپیماهایی هستند که به آن هواپیما پرنده نما می گویند.اما برای خیلی از افراد سوال است که نحوه ساخت هواپیما پرنده‌نما چگونه می باشد.در حال حاضر هواپیماهای فعلی برای کنترل نحوه چرخش هواپیما برای تغییر مسیر هنگام پرواز از باله‌های لولایی با نام شهپر(Aileron) استفاده می‌‌کنند.

هر چند زمانی که برادران رایت، یک قرن پیش اولین هواپیما یعنی Flyer 1 را به پرواز درآوردند، از شهپر استفاده نکردند. در عوض آنها هواپیما را با استفاده از کابل و قرقره‌هایی که بال‌های چوبی و برزنتی را خم کرده و می‌چرخاند، هدایت می‌کردند.دانشمندان سالیان متمادی در جستجوی ساخت هواپیمایی بودند

که هنگام پرواز بتواند شکل بال‌هایش را تغییر دهد، دقیقا همانند کاری که پرندگان انجام می‌دهند. از نظر تئوری، بال‌های شکل‌پذیر در مقایسه با بال‌های هواپیماهای معمولی که هنگام پرواز از تعداد سطوح جداگانه بیشتری استفاده می‌کنند، قادر به ایجاد سطوح ایرودینامیک نرم‌تری هستند؛

این امرموجب افزایش سرعت هواپیما شده و مصرف سوخت آن را هم کمتر می‌کند. اکثر تلاش‌های قبلی به منظور توسعه بال‌های شکل‌پذیر شکست خورده‌اند زیرا تکیه آنها روی ساختارهای کنترلی مکانیکی درون بال‌ها بوده که بسیار سنگین‌اند، در نتیجه قادر به استفاده از مزایای فرآیند شکل‌پذیری نیستند.

نیل گرشنفلد، فیزیکدان و مدیر مرکز Bits and Atom در موسسه فناوری ماساچوست (MIT) اضافه می‌کند که ”این ساختارها علاوه بر پیچیدگی، قابل اطمینان هم نبودند. علی‌رغم فعالیت طولانی مدت پژوهشگران روی ایرودینامیک بال‌های هواپیماها اما روند پیشرفت کار، فوق‌العاده کُند بود.“ اما بال‌های شکل‌پذیر جدید این امکان را برای پژوهشگران فراهم می‌کنند

که ”کل بال را تبدیل به مکانیزم کنند. قرار نیست برای کنترل بهتر هواپیما قطعه یا وسیله‌ی جدیدی به بال آن اضافه شود بلکه خود بال وظیفه کنترل و هدایت را عهده‌دار خواهد شد.“ ساختار جدید بال‌ها سیستمی مشتمل بر ماژول‌های کوچک، محکم و سبک است.

امکان تغییر شکل به صورت یکنواخت و در امتداد طول بال با استفاده از دو موتور کوچک وجود دارد که فشار مورد نیاز برای چرخش را به نوک‌بال‌ها وارد می‌کند. این بال‌ها با ”روکش‌هایی“ از نوارهای روی هم قرار گرفته از مواد انعطاف‌پذیری که شبیه پولک‌های ماهی یا پرهای پرندگان است پوشانده شده‌اند.

پژوهشگران در مورد نحوه عملکرد توضیح می‌دهند که این نوارها با تغییر شکل بال از میان یکدیگر حرکت کرده و با این کار موجب ایجاد یک سطح بیرونی نرم‌تر روی بال می‌شوند.آزمایشات تونل باد نشان داد که این بال‌ها با وجود دارا بودن یک دهم وزن بال‌های فعلی تمام خصوصیات ایرودینامیک آنها را دارند.

رهبر تیم پژوهشی پروژه، آقای بنجامین جِنِت، فارغ‌التحصیل مرکز Bits and Atoms موسسه MIT می‌گوید که در آزمایشات اولیه که از این بال‌ها در هواپیماهای بدون سرنشین و با کنترل از راه دور انجام شدند، موفقیت زیادی به دست آمده است. جِنِت: ”آزمایش‌های اولیه توسط یک خلبان آزمایشی ماهر انجام شدند

و او آنقدر به عملکرد سریع بال‌ها اعتماد پیدا کرده بود که اقدام به انجام یک سری حرکات نمایشی هوایی با هواپیما کرد.“حتی بهبودهای کوچک در زمینه کاهش مصرف سوخت می‌تواند تاثیر بسیار زیادی روی هزینه‌های مالی صنعت هوایی و حتی مشارکت این صنعت در زمینه انتشار گازهای گلخانه‌ای داشته باشد.

گرشنفلد اضافه می‌کند: ”هدف ساخت هواپیمایی است که در تمام اجزای آن از این فناوری استفاده کنیم، چه مدل‌هایی که توسط خلبانان انسانی هدایت می‌شوند و چه مدل‌های بدون سرنشینی که از راه دور هدایت می‌شوند، از این رو امکان تغییر شکل‌ بال‌ها و دستکاری آنها با در نظر گرفتن نیازهای خاص وجود دارد.

“پژوهشگران به این نکته هم اشاره می‌کنند که تولید سازه‌های بزرگی مثل بال‌های هواپیما از مجموعه‌ای از قطعات کوچک و مشابه –که گرشنفلد از آنها به نام ”مواد دیجیتال“ یاد می‌کند- پروسه تولید آنها را فوق‌العاده ساده‌تر خواهد کرد. با در نظر گرفتن این مساله که ساخت بال‌های ترکیبی سبک برای هواپیماها

در حال حاضر نیازمند تجهیزات تخصصی و نسبتا بزرگی برای لایه‌گذاری و بالابردن مقاومت مواد مورد استفاده در آنهاست، امکان تولید انبوه سازه‌های ماژول مانند جدیدی که پژوهشگران توسعه داده‌اند به راحتی وجود داشته و می‌توان با استفاده از تیم‌های زیادی از ربات‌های کوچک، اقدام به مونتاژ کردن آنها کرد.

گرشنفلد می‌گوید: ”ما قطعات را به صورت انبوه تولید کرده و آنها را مانند قطعات لگو سرهم بندی می‌کنیم.“جِنِت اضافه می‌کند: ”همچنین این ساختارهای ماژولی را می‌توان راحت‌تر از هم باز کرد که این امر پروسه نگهداری و تعمیر آنها را ساده‌تر خواهد کرد. برای مثال رباتی که عهده‌دار وظیفه بازبینی و معاینه قطعات است

می‌تواند قسمت شکسته شده را پیدا کرده و آن را جایگزین کرده و به این ترتیب همواره هواپیما را در شرایط سالم و آماده به فعالیت نگهداری نماید.“لبته قرار نیست اولین هواپیمایی که با استفاده از این راه‌حل جدید ساخته خواهد شد یک جت مسافربری باشد.

در عوض از این تکنولوژی ابتدا در هواپیماهای بدون سرنشین استفاده خواهد شد یعنی پهپادهایی که به‌منظور فراهم کردن امکان دسترسی به اینترنت یا مواد و تجهیزات پزشکی به مناطق روستایی و صعب‌العبور، برای مدت طولانی در آسمان پرواز می‌کنند.دانشمندان این پروژه نتایج دستاوردهای خود را در تاریخ ۲۶ اکتبر در ژورنال Soft Robotics منتشر کرده‌اند.

منبع آسمان شب

شاید برای بسیاری از افراد سوال باشد که بارش شهابی چیست یا اینکه بارش شهابی چگونه به وجود می آید شما می توانید با خواندن این مطلب به سوالات خود پاسخ دهید.همیشه بارش های شهابی با وجود درخشش ماه تابان، کمی کمرنگ تر و نا محسوس تر به چشم می آیند.

اما با وجود درخشش شدید ماه امکان دارد رصد کنندگان همچنان قادر به دیدن پرنور ترین بارش شهابی جوزایی باشند.بارش شهابی جوزانی که سالیانه اتفاق می افتد در شب ۱۳ دسامبر و صبح ۱۴ ام دسامبر به اوج خود می رسد و عموما یکی از بهترین بارش های سال است.

بارش شهابی جوزانی عموما از شهاب های پر نور تشکیل شده است و بر خلاف دیگر بارش های شهابی تا پیش از نیمه شب غنی و پر نور نیست. متاسفانه امسال قرص ماه کامل در اوایل عصر ۱۳ دسامبر اتفاق می افتند و رصد کنندگان می بایست این مسئله را هنگام برنامه ریزی برای رصد کردن شان لحاظ کنند.

جوزان ها به این خاطر به این  اسم شناخته می شوند که اگر دنباله شهاب ها را به سمت عقب بنگرید نهایتان همه آن ها در صورت فلکی برج های جوزا دوقلو متمرکز می شوند. این نقطه که “تابناک” نام دارد تقریبا در ۳ درجه شمال غربی ستاره درجه یک کاستور (کرچک) واقع شده است.شهاب های جوزانی نسبتا کم سرعت هستند و بسیاری از آن ها پشت خود رد های دودی بر جای می گذارند که برای چندین ثانیه باقی می ماند.

امسال این بارش از ۴ تا ۱۷ دسامبر فعال خواهد بود. بارش شهابی جوزانی نقطه اوج گسترده ای دارد از این رو انتظار می رود رصد کنندگان برای کل شب منظره ای زیبا داشته باشند.بر اساس گفته های سردبیر وبسایت Astronomy، “بارش شهابی جوزانی معمولا شهاب های درخشنده ای تولید می کند که ارزش زحمت بیرون رفتن و تماشا را دارند حتی وقتی که هوا سرد است و ماه نیز در درخشش فراوانی دارد.”

با نزدیک شدن نقطه تابناک به نقطه زنیث (اوج یا zenith) کمی پس از نیمه شب، رصد کنندگانی که در زیر آسمانی صاف و بدون ماه به سر می برند می توانند در هر ساعت ۸۰ تا ۱۲۰ بارش شهابی را مشاهده نمایند. با این حال امسال قرص کامل ماه به همراه نقطه تابناک در آسمان حضور خواهد داشت از این رو جوزان های کم نور تر که پیش از این قابل رویت بودند

دیگر مشخص نخواهند بود. بر اساس آنچه در بارش شهابی در ماه کامل گذشته دیدیم می توان گفت رصد کنندگان می توانند در هر ساعت ۱۰ الی ۱۵ عدد بارش شهابی رصد کنند. با این وجود، این بارش ها درخشان ترین های جوزان هستند و قطعا یک یا چند عدد از آن ها صحنه ای تماشایی از خود به نمایش خواهند گذاشت.شهاب ها ذرات کوچکی از سنگ و فلز هستند که زمین حین گردش به دور خورشید به آن ها برخورد می کند.

منجمان به این ذرات  که در فضا وجود دارند شهاب ثاقب می گویند. وقتی که این ذرات در اتمسفر داغ می شوند تبدیل به شهاب می شوند. اگر شهابی قادر به گذشتن از جو اتمسفری بین فضا و زمین و فشار شدید آن شد تبدیل به شهاب سنگ می شود. هیچ یک از ذرات بارش شهابی به شهاب سنگ تبدیل نشده اند زیرا ذرات آن بسیار کوچک هستند.

اغلب بارش های شهابی از ستاره های دنباله دار سر منشا می گیرند. هنگامی که یک دنباله دار به دور خورشید می گردد پشت سر خود ذراتی معلق(شهاب سنگ های کوچک) بر جای می گذارد. برخی اوقات مدار گردش این ذرات کوچک به زمین می رسد و هنگامی که زمین به این دسته ذرات برخورد می کند ما شاهد پدیده بارش شهابی خواهیم بود.

در سال ۱۹۸۳، پس از بیش از یک قرن جستجو برای ستاره دنباله دار مادر بارش جوزانی (منجمان برای نخستین بار در سال ۱۸۶۲ متوجه جوزان ها شدند)، دانشمندان متوجه شدند که شهاب آسمانی ۳۲۰۰ فایتون مدار گردشی تقریبا برابر با جریان بارش شهاب ثاقب جوزان دارد. مطالعات بیشتر ثابت کرد که این شهاب آسمانی در واقع جد و پدربزرگ بارش شهابی جوزانی می باشد.

برای اینکه شانس دیدن این بارش به حداکثر برسد، مکانی که حداقل ۷۵ کیلومتر با هرگونه منطقه شهری فاصله دارد را انتخاب کنید. نیازی به تلسکوپ نخواهید داشت تنها چشمان تان برایتان کافی خواهند بود و میدان دید تان را نیز کاهش نخواهد داد. البته می تواند از دوربین دو چشمی برای ردگیری هرگونه اثر دودی پشت شهاب ها استفاده کنید.

منبع آسمان شب