• به طور مثال، درصورتیکه اجازه دهید اختلافی که امروز با دوستتان دارید ادامه پیدا کند و این فاکتور خطرزا به روز بعد هم کشیده شود بعدها تاثیر سوء آن را بر سلامت خود خواهید دید.

قرار گرفتن در معرض استرس یک فاکتور خطرزای مهم در بروز بسیاری از مشکلات جسمی از قبیل بیماری‌های قلبی-عروقی، افسردگی، اضطراب و دردهای مزمن است.

در حالی که بسیاری از افراد بر این باورند که تنها عوامل استرس‌زای مهم و بزرگ همچون اخراج از محل کار می‌توانند بر زندگی تاثیر قابل توجهی داشته باشند اما بررسی‌های اخیر متخصصان آمریکایی نشان می‌دهد که حتی تجربه استرس‌های جزئی نیز می‌تواند برای سلامتی در بلندمدت مضر باشد.

به طور مثال، درصورتیکه اجازه دهید اختلافی که امروز با دوستتان دارید ادامه پیدا کند و این فاکتور خطرزا به روز بعد هم کشیده شود بعدها تاثیر سوء آن را بر سلامت خود خواهید دید.

به گفته محققان آمریکایی احساسات منفی و عوامل استرس‌زای روزمره، تاثیرات مهمی بر سلامت جسمی افراد در طولانی مدت دارند.

• هرگز به کودک خود نشان ندهید که احساساتش برای شما اهمیت ندارد. هرگز از جملاتی مثل “بسته! دیگه گریه نکن” و یا “تو همیشه ناله می کنی” استفاده نکنید. چنین برخوردی برای کودکان مفهوم به اهمیتی و کم توجهی والدین را دارد. برخورد غلط در نهایت منجر به کاهش اعتماد به نفس و بروز مشکلات جدی در کودک می شود.

بسیاری از ما در کودکی با نوعی تربیت سرکوب کننده مواجه بودیم که در هر شرایطی از ما خواسته “آرام باشیم، اشک هایمان را پاک کنیم و به اتفاقی که افتاده توجهی نکنیم”. در حالیکه که انکار ابراز احساسات کودک این باور را به او القاء می کند که احساساتش بی ارزش است. نتیجه ی چنین برخوردهایی در آینده و در باور کودک از بی ارزش بودن احساساتش به بی ارزش بودن خویشتن تغییر می کند و مشکلات بعدی را به همراه می آورد.

یکی از وظایف والدین تشویق کودکان به ابراز احساسات شان است. البته در این امر توازن باید رعایت شود، چرا که زیاده روی در اینکار کودک را به این باور می رساند که همه ی دنیا و مشکلات حول محور او می چرخد.

1. واکنش به نشانه ها
زمانیکه کودکان بسیار کوچک و آسیب پذیر هستند، بهترین روش به کمک بیان احساسات آنها پاسخ به نشانه هایی است که کودک توسط آن سعی دارد شما را متوجه کند. بسیاری از والدین متعلق به نسل قدیم معتقدند چنین واکنشی می تواند کودک را بد عادت کند که البته باور غلطی می باشد. با شناسایی نشانه هایی که کودک برای ایجاد ارتباط با شما ابراز می کند و واکنش سریع به آنها، در حقیقت کودک از سنین بسیار کوچک می آموزد شما به او گوش می کنید. نوزادانی که اغلب در هنگام گریه به حال خود رها می شوند و واکنش کمی از والدین دریافت می کنند، معمولاً در آینده به سختی می توانند با والدین ارتباط برقرار کنند.

2. صحبت کردن از احساسات خود با کودک
والدین بهترین الگوی کودکان هستند و می توانند نحوه ی ابراز احساسات را به آنها آموزش دهند. با استفاده از کلمات ساده و کودکانه سعی کنید احساستتان را به کودک نشان دهید. برای مثال “احساس” ناراخت بودن را با گفتن این جمله که “من نارارحت هستم که پدر چند روز از خانه دور است” و “دلم برایش تنگ می شود” و یا احساس عصبانی بودن را با گفتن این جمله که ” عصبانی ام که همه ی کارهای خانه را باید تنهایی انجام دهم” نشان دهید. به این ترتیب آنها احساس فعلی شما و دلیل این احساس را می فهمند. این روش ایجاد فرصت عالی برای کودک در یادگیری ابراز احساسات می باشد.

3. اجتناب از سرکوب احساسات کودک
هرگز به کودک خود نشان ندهید که احساساتش برای شما اهمیت ندارد. هرگز از جملاتی مثل “بسته! دیگه گریه نکن” و یا “تو همیشه ناله می کنی” استفاده نکنید. چنین برخوردی برای کودکان مفهوم به اهمیتی و کم توجهی والدین را دارد. برخورد غلط در نهایت منجر به کاهش اعتماد به نفس و بروز مشکلات جدی در کودک می شود.

4. توجه به نیاز کودکان نوپا
کودکان نوپا معمولاً بیشتر کج خلقی می کنند. به عنوان پدر یا مادر باید در دوره ی این کج خلقی ها آرامش را حفظ کرد و به این کج خلقی ها را خندید. دوران کج خلقی کودک نوپا یک فاز نرمال است و نشان از احساس امنیت کودک برای بیان احساساتس می باشد. اگر از کج خلقی های کودک نوپا قار به درک خواسته ی او نیستید، به چشمهایش نگاه کنید. چشم های کودک بیشتر از آنچه تصور کنید با شما سخن می گویند و از چشم او می توان احساس واقعی اش را درک کرد.

5. اجتناب از زیاده روی در واکنش به احساسات کودک
در تربیت کودکان تعادل باید رعایت شود. هدف ما از تشویق کودکان به بیان احساسات به هیچ عنوان بی توجهی کودک به نیاز دیگران نیست، بلکه یادگیری نحوه ی صحیح بروز احساسات در او می باشد. مدت زمان معقولی را به کودک اجازه دهید احساساتش را بیان کند و گریه کند (اگر نیاز داشت) و سپس موضوع را عوض کنید. اجازه ندهید کودک در ابراز احساساتش تشدید به خرج دهد و یا بیشتر از چند دقیقه این شرایط طول بکشد (مگر آنکه ضربه ی روحی یا فیزیکی را تجربه کرده باشد).

6. کمک به کودک برای علامت گذاری احساسات
زمانیکه کودک خشمگین و یا نا امید است، بهترین موقعیت برای نزدیک شدن به او و علامت گذاری احساسات او می باشد. حتی با ترتیب دادن یک بازی نیز می توان به کودک کمک کرد تا برای هر احساسش یک علامت را یاد بگیرد. بازی های بسیاری در بازار وجود دارند که انواع احساسات را در غالب سرگرمی به بچه ها آموزش می دهند. زمانیکه کودکان شناسایی و علامت گذاری احساساتشان را بیاموزند، بیشتر به مهارت همدلی تشویق می شوند.

7. در دسترس کودک باشید
کودک نیاز دارد به حضور شما اطمینان داشته باشد. همواره به کمک صحبت کردن و زبان بدن به کودک این اطمینان را بدهید که در کنارش هستید. همواره روبرو و هم سطح آنها بنشینید و دست وپا ها را جمع یا بسته نگه ندارید (حالت دفاعی). در طول صحبت کردن با او به هر پاسخش واکنش نشان دهید؛ اگر سوالی از شما می پرسد زیر لب به او پاسخ ندهید و مستقیم جواب دهید.

8. ابراز همدلی با حرف های کودک
ابراز همدلی با کسی که با شما صحبت می کند این اطمینان را به مخاطب می دهد که شما او را می شنوید و درک می کنید. چنین رویکردی به کودک نیز احساس مشابه می دهد. واکنش غلط به حرف های کودک مثل فریاد کشیدن و یا گفتن جمله ی “بعداً راجع به آن حرف می زنیم” می تواند احساس عدم توجه و عدم حمایت شما را برایش تداعی کند.

9. تقویت ابراز احساسات کودک
زمانیکه کودک بتواند احساساتش را به درستی ابراز کند به پاداش نیاز دارد. این پاداش نحوه ی صحیح ابراز احساسات را در ذهن او تثبیت می کند.

10. روش های جایگزین برای ابراز احساسات خشم در کودک
کودک نیاز دارد احساس خشم را بروز دهد، اما نه با آزار دادن دیگران. در عوض به کودکان و بخصوص نوجوانان آموزش دهید که خشم خود را از طریق ورزش هایی مثل دویدن، شنا و هنرهای رزمی تخلیه کنند. این روش یکی از راهکارهای مثبت برای تخلیه خشم در بزرگسالان نیز می باشد.

11. آموزش ابزار درخواست کمک به کودک
بچه ها باید روش درخواست کمک را در زندگی یاد بگیرند. والدین می توانند با اجرای یک نمایش ساده به کودک نحوه ی درخواست مودبانه ی کمک را آموزش دهند. کودکان بیشتر از هر کس از والدین می آموزند.

به این ترتیب به کمک تکنیک هایی که در بالا یاد شد می توان بروز دادن احساسات در کودکان را آسان کرد. به یاد داشته باشید که به عنوان والدین، شما الگوی کودکتان می باشید. بنابراین در هر شرایطی آرامشتان را حفظ کنید.

• دلیل قطعی اینکه چرا برخی از کودکان دچار اختلال نافرمانی مقابله جویانه می‌شوند هنوز مشخص نیست. اما این باور علمی وجود دارد که ترکیبی از فاکتورهای بیولوژیکی، ژنتیکی و محیطی در ایجاد آن نقش دارند.‏

نافرمانی در کودکان به ویژه برای کودکان پر مشکل و در آغاز بلوغ، طبیعی است. کودکان معمولا با عدم اطاعت از والدین و معلم‌ها و با به راه انداختن جروبحث و بد زبانی نافرمانی خود را نشان می‌دهند.
به طور کلی نمی‌توان نافرمانی کودکان را یک مشکل یا مساله جدی درنظر گرفت اما زمانی که کودکی این عادت رفتاری را بیش از ۶ ماه ادامه بدهد و در مقایسه با هم‌سالانش رفتار پرخاشگرانه شدیدتری داشته باشد مساله نگران کننده است. این می‌تواند به معنای آن باشد که کودک دچار نوعی از اختلال رفتاری است که آن را اختلال نافرمانی مقابله جویانه می‌نامند.‏
اختلال نافرمانی مقابله جویانه شرایطی است که در آن کودک یک الگوی پیشرونده خشم و خلق‌و خوی ناآرام را به نمایش می‌گذارد.این اختلال فعالیت‌های معمول روزانه کودک را مختل می‌کند و در مدرسه و خانه برایش دردسرساز می‌شود.‏
بسیاری از کودکان و نوجوانانی که با اختلال نافرمانی شناسایی می‌شوند در معرض اختلالات رفتاری جدی‌تر ضد اجتماعی قرار دارند. بنابراین اگر علائم و نشانه‌های این اختلال را در فرزندتان مشاهده می‌کنید فورا برای پیشگیری از پیشرفت این اختلال اقدام کنید.‏

علائم و نشانه‌ها را بشناسید
کودکان با اختلال نافرمانی مقابله جویانه آستانه تحمل پایینی دارند. آنها با تحکم با بزرگترها بحث و جدل شدید به راه می‌اندازند و به راحتی درخواست‌ها و قواعد و قوانین تعریف شده را زیر پا می‌گذارند. آنها اشتباهات خود را نمی‌پذیرند و به گردن دیگران می‌اندازند.
برای کودکان نافرمان آزاردادن دیگران کار لذت‌بخشی است. آنها با بداخلاقی و توهین و تحقیر دیگران را آزار می‌دهند. این کودکان در زمان خشم و ناراحتی از واژه‌های نفرت‌پراکن و توهین‌آمیز استفاده می‌کنند. از سوی دیگر کودکان نافرمان خلق و خوی یکنواختی ندارند، اعتماد به نفس پایینی دارند و در مواردی از الکل و داروهای روانگردان برای کاهش استرس و فشار درونی استفاده می‌کنند.‏

چرا کودک دچار اختلال می‌شود
دلیل قطعی اینکه چرا برخی از کودکان دچار اختلال نافرمانی مقابله جویانه می‌شوند هنوز مشخص نیست. اما این باور علمی وجود دارد که ترکیبی از فاکتورهای بیولوژیکی، ژنتیکی و محیطی در ایجاد آن نقش دارند.‏
برخی از مطالعات نشان می‌دهند که آسیب دیدگی‌هایی در ناحیه مغز می‌تواند باعث ایجاد مشکلات رفتاری در کودکان شود. این اختلال با عملکرد غیرعادی شیمیایی مغز ارتباط دارد. اگر انتقال‌دهنده‌های عصبی مغز نتوانند به درستی کار کنند احتمال ایجاد اختلال نافرمانی و دیگر اختلالات ذهنی مانند افسردگی، اضطراب و اختلال تمرکز و توجه افزایش پیدا می‌کند.‏
از سوی دیگر یافته‌های علمی بر نقش ژنتیک در ایجاد این اختلال تاکید دارند. درمواردی یکی از اعضای نزدیک خانواده کودکانی با اختلال نافرمانی، دچار یکی از انواع اختلالات روانی است. به این ترتیب می‌توان گفت که بخشی از دلایل ایجاد این اختلال وراثت است.‏
همچنین فاکتورهای محیطی مانند محیط ناامن خانوادگی، بیماری‌های روانی والدین، بدرفتاری و اعتیاد والدین و بی‌توجهی به تربیت و مراقبت کودک در توسعه این اختلال رفتاری نقش اساسی دارند.‏

شیوع اختلال نافرمانی
آمارها نشان می‌دهند که بین ۲ تا ۱۶درصد از کودکان و نوجوانان دچار اختلال نافرمانی مقابله جویانه هستند. این اختلال در کودکان پسر شایع‌تر است. اما این اختلال در دوران نوجوانی دختران و پسران به یک میزان شیوع دارد.‏

چگونه اختلال را شناسایی کنید
اختلالات روانی در کودکان همانند افراد بزرگسال بر اساس علائم رفتاری شناسایی می‌شود. اگر علائم گفته شده را در کودک خود مشاهده می‌کنید لازم است به پزشک مراجعه کنید. پزشک برای ارزیابی این بیماری ابتدا تاریخچه پزشکی کودک را بررسی خواهد کرد و آزمایش‌های لازم را درخواست می‌کند. ممکن است پزشک برای ارزیابی نقش ژنتیک و بیولوژی از طریق بررسی آزمایش خون یا بررسی‌های مغزی اقدام کند. همچنین پزشک ممکن است اختلالات دیگری مانند اختلال تمرکز و افسردگی در کودک را نیز مورد بررسی قرار دهد.اگر پزشک دلیل فیزیکی محرزی برای این بیماری پیدا کند کودک را به یک روانپزشک و روان شناس ارجاع خواهد داد.‏
روانپزشک و روان‌شناس کودک را از نظر سلامت روحی تحت بررسی و مراقبت قرار خواهند داد. بررسی وضعیت سلامت زندگی خانوادگی و تحصیلی کودک برای کنترل و پیشگیری از گسترش بیماری ضروری هستند.‏

درمان اختلال نافرمانی چیست
نوع درمان این اختلال در کودکان بر اساس فاکتورهایی مانند سن کودک، شدت علائم و توانایی کودک برای شرکت در دوره‌های رفتاردرمانی تعیین می‌شود. اما به طور کلی درمان این اختلال مجموعه‌ای از انواع درمان‌ها شامل روان‌درمانی، خانواده درمانی و دارودرمانی است. در روان‌درمانی هدف کمک به کودک برای مقابله با بیماری از طریق بهبود مهارت‌های حل مساله است. همچنین به کودک روش‌های ابراز و کنترل مناسب خشم آموزش داده می‌شود. همچنین در دوره‌های خانواده درمانی به اعضای خانواده آموزش داده می‌شود که راه تعامل با کودک را بهبود ببخشند. در این دوره‌ها به والدین روش‌هایی برای بهبود ارتباط خود با کودک آموخته می‌شود. ‏
اگرچه برای این اختلال هیچ داروی خاصی وجود ندارد اما در مواردی پزشک برای کاهش عوارض این بیماری ممکن است داروهایی که معمولا برای استرس و اختلال تمرکز مورد استفاده قرار می‌گیرند تجویز کند.‏
یادتان باشد کودکی که علائم این اختلال رفتاری را نشان می‌دهد نیاز به کمک فوری دارد چون این کودکان بدون درمان مناسب در روابط اجتماعی خود تهدید خواهند شد. آنها به راحتی توسط همکلاسی‌ها و هم سالان خود طرد خواهند شد زیرا مهارت‌های اجتماعی را بلد نیستند و با رفتارهای آزاردهنده، دیگران را از خود گریزان می‌کنند.
همچنین این کودکان بیشتر از دیگران در معرض اختلالات رفتاری که با عنوان اختلالات رفتاری ضد اجتماعی شناخته می‌شوند، قرار دارند.‏
همچنین به عنوان یک والد این نکته را در نظر داشته باشید که پیشگیری از ایجاد این اختلال ممکن نیست اما تشخیص و اقدام به موقع می‌تواند از بسیاری از مشکلات مرتبط با بیماری پیشگیری کند طوری که آینده کودک تحت تاثیر این اختلال قرار نگیرد.‏

• اینکه فرزند شما دوست دارد فقط با شما باشد بخاطر حس تنهایی اش است و او در سنی است که هم بازی غیر از شما ندارد؛ نه می تواند به صورت مستقل با اسباب بازی هایش بازی و نه می تواند با هم بازی هایش بازی کند بنابراین این تنها شما هستید که می توانید به کودکتان کمک کنید تا اشک‌هایش را کنترل کند و دوران اضطراب جدایی را بدون مشکل سپری کند.

کودک دو ساله ام امانم را بریده است! مدام به من آویزان می شود و تا کمی از او دور می شوم شروع می کند به گریه کردن. از صبح که چشمش را باز می کند باید مدام در کنار او باشم . اصلا نمی‌گذارد کاری کنم. حتی یک لیوان آب هم که می خواهم به او بدهم گریه می کند که با من بیایید.اگر او را برای چند ساعتی جایی بگذارم گریه نمی کند اما به محض اینکه مرا می بیند شروع می کند به گریه کردن . حتی با کسی حرف بزنم هم گریه می کند! چگونه با او برخورد کنم که عادت گریه کردن از سرش بیفتد؟

آویزان شدن کودک به مادر در موقع آشپزی کردن، نظافت کردن، بیرون رفتن از خانه و گاهی حتی دستشویی رفتن چیزی دور از ذهن نیست و مشکلی است که اکثر مادران با آن دست و پنجه نرم می کنند اما باید بدانید که این امر تا 18 ماهگی طبیعی است چرا که کودکان تا سن 18 ماهگی دچار نوعی اضطراب جدایی می شوند. تا این سن این وظیفه ی مادر است که با انجام راهکارهایی مثل قایم موشک بازی کردن، تنها گذاشتن کودک برای چند ساعت به خانه ی مادر بزرگ و … کمک کند که اضطراب کودک کمتر شود و یاد بگیرد که بدون شما هم می تواند زندگی کند.

کودکان تا سن 2-3 سالگی بازی های اجتماعی را بلد نیستند؛ در این سن کودکان نمی توانند خودشان سر خودشان را گرم کنند ؛حتی انها با کودکان هم سن خودشان هم آبشان توی یک جوب نمی رود .آنها دوست دارند که با بزرگتر ها سرگرم شوند لذا یکی از دلایل گریه کودک هنگامی که مادر از او دور می شود به این خاطر است که احساس تنهایی می کند ؛اما چه کنیم که کودک گریه نکند ؟

خواسته هایش را تامین کنید

گاها مادرهایی را می بینیم که مشغول تماشای تلویزیون یا غذا درست کردن هستند و وقتی کودکشان از انها خواسته‌ای دارد به دلیل اینکه دستشان بند است کودک را نادیده می گیرند ؛ بعد از اینکه کودک خواسته اش تامین نمی شود به گریه می افتد و مادر در اصل بخاطر گریه ی کودک در هر شرایطی می رود تا کودک را آرام و نیاز او را برطرف کند اما این کار اشتباه، باعث می شود که کودک یاد بگیرد که تنها اگر گریه کند مادر چیزی را که می خواهد براورده می کند لذا سعی کنید که در این سن قبل از آنکه کودکتان به گریه بیفتد خواسته اش را تامین کنید .

اگر کودک گریه کرد چگونه با او برخورد کنیم ؟

با دور شدن شما ، کودکتان دنبالتان راه می افتد که “مرا بغل کن یا مرا با خودت ببر یا با من بازی کن” اما شما به او اهمیت نمی دهید و کار خودتان را انجام می دهید و او شروع به گریه کردن می کند. در اینصورت به او نگویید: «دیگه گریه نکن»! چون اودستور شما را نه تنها اجرا نمی کند بلکه وقتی با عصبانیت شما روبرو می شود بیشتر و بلند تر گریه خود را ادامه می دهد.

بنابراین به جای عصبانیت به او بگویید:« چی می خوای؟، بگو چرا گریه می کنی تا من به حرفت گوش کنم…» همین که جملات شما مثبت، مهربانانه و تسکین دهنده باشند کودکتان گریه را فراموش می‌کند و یا در مواردی، وقتی کودک گریه کرد حتی اگر خواسته ی کودکتان را می دانید ،طوری به او نگاه کنید که انگار متوجه نمی شوید که چه چیزی می خواهد و نیاز او را براورده نکنید و به او بگویید هر وقت آرام شدی بگو تا ببینم چه چیزی می خواهی…در این صورت کودک یاد می‌گیرد که با گریه کردن حرفش به کرسی نمی نشیند و باید بدون گریه نیت اش را بگویید تا عملی شود.

همچنین سعی کنید برعکس این رفتار را تقویت کنید یعنی مواقعی که کودک بدون گریه هدفش را می‌گویید او را مورد تشویق قرار دهید.

خلاق باشید

حالا که متوجه شدید این سن ، سن اضطراب جدایی کودک است پس خودتان خلاقانه عمل کنید و به کودکتان اطمینان خاطر دهید که به هیچ عنوان او را تنها نمی گذارید . مثلا اگر می دانید که الان به آشپرخانه بروید و مشغول درست کردن غذا شوید کودکتان شروع به گریه کردن می کند او را همراه خود به آشپزخانه ببرید و وسایل پلاستیکی آشپزخانه مثل کفگیر و ملاقه و قابلمه و… در اختیار او قرار دهید و به او بگویید که با شما آشپزی کند …

اینکه فرزند شما دوست دارد فقط با شما باشد بخاطر حس تنهایی اش است و او در سنی است که هم بازی غیر از شما ندارد؛ نه می تواند به صورت مستقل با اسباب بازی هایش بازی و نه می تواند با هم بازی هایش بازی کند بنابراین این تنها شما هستید که می توانید به کودکتان کمک کنید تا اشک‌هایش را کنترل کند و دوران اضطراب جدایی را بدون مشکل سپری کند.

• شعبده بازی یک ابزار قوی برای کودکان است که خیلی سریع برای آنها جلب توجه می‌کند بنابراین استفاده از شعبده‌بازی به صورت استعاره‌ای بسیار کاربردی و مفید است چراکه به رشد عاطفی، اجتماعی، سلامتی و بهزیستی کودک کمک می‌کند

یک روانشناس با اشاره به اینکه در هنگام بازی کردن با کودکان می‌توان هوش و اعتماد به نفس آنها را افزایش داد، افزود: داستان‌ها و قصه‌ها می‌توانند به والدین جهت رشد و تربیت کودکانشان کمک کنند.

لیلا مسعودی  درباره راه‌های افزایش اعتماد به نفس در کودکان<Confidence in children> اظهار کرد: اعتمادبه نفس یک پدیده مطلق نیست و میزان آن از مهارتی به مهارتی دیگر متفاوت است و به عبارتی رمز و راز اصلی موفقیت در کودکان و بزرگسالی داشتن اعتماد به نفس در دوران کودکی است.

وی با بیان اینکه داشتن اعتماد‌ به‌ نفس نقش موثری در افزایش هوش کودکان دارد، افزود: کودکانی که خود را ارزشمند می‌دانند و توانمندی خود را باور کرده‌اند براساس آن عمل می‌کنند و در برابر چالش‌های زندگی انعطاف‌پذیرتر از سایر کودکان هستند.

این روانشناس خاطر نشان کرد: والدین نقش قابل توجهی در رشد و تربیت کودکان دارند چرا که با تشویق، احترام گذاشتن به کودک، ایجاد چارچوب ذهنی، انتخاب دوستان مناسب و ایجاد فضای رقابتی سالم اعتماد به نفس کودک خود را افزایش می‌دهند.

مسعودی با اشاره به اینکه تنبیه بدنی، مقایسه، تحقیر، مسخره وانتقاد کردن رفتارهایی هستند که به کودکان آسیب و اطمینان کودک را نسبت به خودش کاهش می‌دهد، ادامه داد: اعتماد به نفس به دنبال عزت نفس می‌آید و کودکانی که عزت نفس بالایی دارند از نظر اخلاقی در جامعه موفق‌تر هستند.

مسعودی با تاکید بر اینکه داستان‌ها و قصه‌ها می‌توانند به والدین جهت رشد و تربیت کودکانشان کمک کنند، افزود: قصه شیر جنگل برای پرورش حس اعتماد به نفس و شجاع بودن، قصه دویدن خرگوش و لاکپشت برای پرورش تلاش، پشتکار، غرور و ناامید نشدن تاثیر مثبتی دارند همچنین والدین می‌توانند با خلق داستان‌هایی ویژگی‌های مثبتی را که می‌خواهند در کودکانشان پرورش یابد برای آن‌ها بگویند.

وی یادآور شد: بازی زندگی کودک است و بهتر از هرجای دیگری می‌توان کودک را در بازی‌هایش شناخت بنابراین والدین می‌توانند با بازی کردن مهارت‌های کودکشان را افزایش دهند به طور مثال بازی عروسک خیمه شب بازی خاموش از جمله بازی‌هایی است که کودک می‌تواند از طریق عروسک یک شخص متفاوت شود یا چیزی را که برای عروسک اتفاق می‌افتد نگاه کند این بازی موضوعات متفاوتی که همراه با جشن، پیروزی و موفقیت است و در عین حال بر ترس‌ها غلبه می‌کند را به کودکان آموزش می‌دهد .

این روانشناس عنوان کرد: شعبده بازی یک ابزار قوی برای کودکان است که خیلی سریع برای آنها جلب توجه می‌کند بنابراین استفاده از شعبده‌بازی به صورت استعاره‌ای بسیار کاربردی و مفید است چراکه به رشد عاطفی، اجتماعی، سلامتی و بهزیستی کودک کمک می‌کند همچنین این بازی سبب افزایش اعتماد به نفس و بهبود مهارت‌های بین فردی می‌شود